Πριν από λίγες μέρες μία διαδικτυακή φίλη η Κατερίνα και πιστή αναγνώστρια του ιστοτοπού μας Pezoporontas.com μας έστειλε την εμπειρία της μετά από μια αξέχαστη ανάβαση στη Δρακόλιμνη Τύμφης τον Οκτώβριο, καταγράφοντας τις εμπειρίες της και τα συναισθήματα σαν ένα παραμύθι που σε ταξιδεύει νοερά...
Ένας ήταν ο στόχος αυτού του 4ημέρου ταξιδιού στα Ζαγοροχώρια:
Να ανέβουμε στη Δρακόλιμνη!
Να σας πω ότι επιτεύχθη.
Με επιτυχία!
Συναντήσαμε και τον δράκο της Τύμφης.
Δεν ξέρω αν τον γνωρίζει κανείς σας.
Είναι ένας δράκος καλόκαρδος και πολύ φιλόξενος.
Υποδέχεται τους πεζοπόρους με μπισκότα και ζεστό τσάι, μας δήλωσε δε ότι θα αναβαθμίσει το μενού σε μπάρες πρωτεΐνης και energy drinks.
Καθίσαμε μαζί του στη κορυφή ενός από τους λόφους που περιβάλουν τη λίμνη του, ατενίζαμε το υπέροχο τοπίο, τη λίμνη με φόντο τη κορυφή του βουνού, γνωστή ως γκαμίλα διότι ομοιάζει με μια ομορφούλα στρουμπουλή καμήλα, τους γύρω λόφους ζωγραφισμένους με χρώματα φθινοπωρινά, τον αντικατοπτρισμό τους στα διάφανα νερά της λίμνης, τους απόκρημνους άγριους βράχους της Αστράκας αλλά και το απόλυτο κενό πίσω μας με γκρεμνό που σίγουρα μετρά χιλιόμετρα.
Ναι καλά ακούσατε, δεν είναι για υψοφοβικούς. Εκεί λοιπόν κι ενώ απολαμβάναμε το δεύτερο ποτήρι τσάι βουνού, μαζεμένου με τα ποδαράκια του οικοδεσπότη μας φυσικά, ο τελευταίος μας άνοιξε τη καρδιά του.
Μας είπε για τον γείτονα του, τον άγριο δράκο που κατοικεί στον Σμόλικα.
Νιώθει μειονεκτικά λέει αυτός ο τελευταίος γιατί η δική του λίμνη, στο απέναντι βουνό δεν έχει τη γοητεία αυτής της Τύμφης.
Απολαμβάνει μεν και ο γείτονας το δροσερό του μπάνιο αλλά ούτε τόση ωραία θέα έχει να ατενίζει, ούτε τόσους λόφους να αράζει για ηλιοθεραπεία ούτε την γκαμίλα να τη θωρεί και να τον πιάνει δέος.
Έχει ξεκινήσει λοιπόν, απ’ αρχής της ενηλικίωσής του, αιώνες τώρα, αγώνα σκληρό για να καταλάβει και τούτη, την μπλε λίμνη της Τύμφης και της όμορης περιοχής φυσικά, μην πω του βουνού ολάκερου.
Τι πέτρες εκσφεδονίζει στον ευγενέστατο οικοδεσπότη μας, τι βράχους με απειλητικά μηνύματα χαραγμένα σε διάφορα σημεία, τι ακατάλληλη φρασεολογία του στέλνει με τον άνεμο και πόσα δηλητηριώδη γλυκά με πληρωμένους ορειβάτες.
Ευτυχώς τις φλόγες του τις συγκρατεί εντός των σαγονιών του, δεν θέλει να κατακτήσει καμένη γη.
Κι άξαφνα εκεί που διηγούνταν αυτά ο νέος μας δρακόφιλος μετά ελαφρών λυγμών και ανεπαίσθητων δακρύων, άρχισε να γελάει.
Δεν ξέρω αν έχετε ακούσει δράκο να γελά, βαθύ γέλιο, λίγο γαργαριστό, θα έλεγα και λίγο τρομακτικό για μας τους ανθρώπους.
Παραλίγο, φανταστείτε, να πνιγώ με το ωραιότατο μπισκότο τσουκνίδας που εκείνη τη στιγμή κατάπινα.
«Και ξέρετε τι πέτυχε?», μας λέει μετά τη κρίση γέλιου. «Να κάνει τη λίμνη μου, το σπίτι μου, ακόμη πιο όμορφο.
Δείτε, οι βράχοι γύρω, οι λόφοι, ακόμη κι αυτός που καθόμαστε αυτή τη στιγμή αλλά και το αχανές κενό πίσω μας, είναι έργα του, αυτός πέταξε τους όγκους, η φύση τους στόλισε κι εγώ τώρα τα απολαμβάνω.»
Το μπισκότο όπως καταλαβαίνετε είχε μείνει ασάλευτο μεταξύ ουρανίσκου και λάρυγγα από την έκπληξή μου.
Αυτά μας είπε ο καλός μας και αφού μοιράστηκε τη στεναχώρια του για την κακή του τύχη που του επιφύλαξε τέτοιο γείτονα, αλλά και τη χαρά και περηφάνεια του για το σπίτι και τη λίμνη του και αφότου μας ξενάγησε διεξοδικώς στα μέρη του αυτά μας ξεπροβόδισε μέχρι το σημείο καθόδου όπου και τον αφήσαμε με αμοιβαία συγκίνηση και υπόσχεση ότι θα τον επισκεφτούμε πάλι σύντομα.
Και ίσως και να διανυκτερεύσουμε ένα βράδυ. Υποσχέθηκε dinner very special κάτω από ΟΛΑ τα άστρα του κόσμου.
Κι όπως καταλαβαίνετε κάτι τέτοιο δεν γίνεται να το χάσουμε.
Προτείνω λοιπόν και σε εσάς, αγαπημένοι μου, να κάνετε μια επίσκεψη στον δράκο τηςΤύμφης.
Αξίζει τον κόπο να τον γνωρίσετε, να μιλήσετε μαζί του και να εκπλαγείτε από το πόσο όμορφο είναι το σπίτι του, η φύση.
Αναλόγως με τη φυσική σας κατάσταση μπορείτε να ανεβείτε σε δύο ώρες αν είστε πολύ fit, σε τρεις, εμείς που πεζοπορήσαμε με έναν σχετικά σταθερό ρυθμό, ούτε πολύ γρήγορο ούτε πολύ αργό τόσο κάναμε, ή και λίγο ή αρκετά παραπάνω και να κατεβείτε σε άλλες τόσες αντίστοιχα.
Τα δύο τρίτα της διαδρομής είναι η ανάβαση μέχρι το καταφύγιο.
Ξεκινάτε από το Μικρό Πάπιγκο, προτείνω αρκετά πρωί για να μην σας αποσυντονίσει ο ζεστός ήλιος, και ανεβαίνετε ανεβαίνετε, αρχικά μέσα σε δάσος καταπράσινο κι έπειτα σε τοπίο αλπικό, ξηρό και άγριο και πάντα με σύντροφο σας τους βράχους της Αστράκας, οι οποίοι δεσπόζουν φρεσκοφωτισμένοι από τις πρώτες ακτίδες του ηλίου και κόβουν την ανάσα.
Ναι, αυτοί την κόβουν την ανάσα κι όχι η ανηφόρα, μην πλανιέστε.
Μετά το καταφύγιο απολαμβάνετε μια υπέροχη κατηφόρα, ένα ίσωμα καταπληκτικό, αρχικά δίπλα σε μια ξηρή λίμνη και στη συνέχεια σε ένα απόκοσμο οροπέδιο όπου, αν είστε τυχεροί, θα δείτε και άγρια άλογα να τρέχουν.
Ή να βόσκουν.
Και μετά, βαθιά ανάσα, μια μεγάλη ανηφόρα, επίπονη λίγο αλλά καταλήγει στην υπέροχη δρακόλιμνη, που μέρος σαν αυτό, άλλο δεν έχετε ματαδεί.
Μην το χάσετε!
Και τα χαιρετίσματά μας στο φίλο μας τον δράκο!
Κατερίνα...
