Υπάρχουν μέρη μαγικά που σου χαρίζουν στιγμές που θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στο μυαλό, όσα χρόνια και αν περάσουν!
Ένα τέτοιο μέρος είναι και αυτό.
Το καταφύγιο ανάγκης στο Σιάδι της Μύγας κάτω από την Γκαμήλα, εντυπωσιακή κορυφή της Τύμφης. Στην Τύμφη έχω πάει αρκετές φορές, όλες όμως από την άλλη πλευρά, για καταφύγιο Αστράκας και Δρακόλιμνη Τύμφης.
Αυτή ήταν η πρώτη μου φορά από αυτή τη πλευρά της.
Όλα ξεκίνησαν πριν δύο χρόνια, όταν στο διαδίκτυο είδα μια φωτογραφία του καταφυγίου ανάγκης και της μοναδικής θέας από εκείνο το σημείο.
Από τότε είχε γίνει σκοπός μου να αποθανατίσω αυτό το τοπίο με την φωτογραφική μου μηχανή. Και φέτος τον Ιανουάριο μετά από πολύ οργάνωση και σχεδιασμό κατάφερα να πετύχω αυτόν τον σκοπό.
Το πρόγραμμα ήταν να ξεκινήσουμε νωρίς το πρωί την ανάβαση, κάποια στιγμή το μεσημέρι να φτάσουμε στο καταφύγιο, διανυκτέρευση εκεί το βράδυ, φωτογράφιση την νύχτα και το χάραμα και κατόπιν να ξεκινάγαμε για την επιστροφή.
Η διαδρομή είναι 10 χλμ περίπου και έχει διάρκεια 4 με 5 ώρες υπό κανονικές συνθήκες και ανάλογα με το βάρος. Λόγω της μεγάλης κακοκαιρίας των προηγούμενων 2 - 3 ημερών περιμέναμε να βρούμε αρκετή ποσότητα χιονιού.
Οι συνθήκες όμως που επικρατούσαν τις ημέρες της εξόρμησης ήταν πολύ κρύο αλλά με ηλιοφάνεια. Ετοιμάσαμε τα πράγματα μας, και τελικά το σύνολο του φωτογραφικού εξοπλισμού, των τροφίμων και όλου του εξοπλισμού που ήταν απαραίτητος τόσο για την διανυκτέρευση όσο και για το κρύο, είχε ως αποτέλεσμα το σακίδιο να είναι κάτι λιγότερο από 25 κιλά.
Ξεκινήσαμε από την βάση μας που βρισκόταν έξω από την πόλη των Ιωαννίνων με κατεύθυνση την Κόνιτσα. Λίγο μετά το χάραμα, αφήσαμε το αυτοκίνητο, και αφού περάσαμε το όμορφο γεφύρι της Κόνιτσας, όπου αρχίζει η διαδρομή, ξεκινήσαμε την πεζοπορία σε υψόμετρο 600μ και με το μονοπάτι να πηγαίνει παράλληλα με τον Αωό ποταμό. Για τα πρώτα 3.5 χλμ το μονοπάτι είναι πλακόστρωτο και ομαλό. Μετά αρχίζει να ανηφορίζει ώσπου φτάνουμε στην Μονή της Παναγίας Στομίου στα 680 μ. υψόμετρο.
Εκεί κάναμε μια ολιγόλεπτη στάση και μετά συνεχίσαμε μέχρι το ρέμα Κερασιάς όπου περάσαμε και συνεχίσαμε στο μονοπάτι. Λίγο πριν το ρέμα είχαν αρχίσει να κάνουν την εμφάνιση τους τα πρώτα χιόνια. Αυτό όμως δεν είχε καμία σχέση με το τι θα ακολουθούσε. Από εκεί και πέρα η διαδρομή άλλαξε εντελώς. Το μονοπάτι είναι συνεχόμενα ανηφορικό, με μεγάλη κλίση. Πλέον το τοπίο είναι κάτασπρο, κάνοντας σε αρκετά σημεία την εύρεση του μονοπατιού αδύνατη γιατί οι σημάνσεις είχαν κρυφτεί από το χιόνι. Ευτυχώς το GPS μας έβγαζε πάντα από την δύσκολη θέση. Το χιόνι έχει φτάσει μέχρι το γόνατο.
Όλα αυτά, σε συνδυασμό με το μεγάλο βάρος των σακιδίων είχαν ως αποτέλεσμα να κάνει την εμφάνιση της η κούραση. Μετά από πολύ ώρα φτάσαμε στη θέση Καλογερικό όπου θα μας βγάλει στον αυχένα στα 1300 μ. Πλέον η κλίση γίνεται πιο ήπια και το Σιάδι της Μύγας απέχει περίπου 2χλμ.
Όμως οι δυσκολίες που συναντήσαμε μαζί με την κούραση είχε ως αποτέλεσμα την μεγάλη καθυστέρηση. Η διαδρομή είναι μοναδική στην επιβλητική βόρεια μεριά της Τύμφης. Αλλά ο ήλιος άρχισε να χάνεται πίσω από τις κορυφές της Τύμφης, η θερμοκρασία άρχισε να πέφτει γρήγορα και ταυτόχρονα άρχισε χιονόπτωση. Ευτυχώς ο τελικός μας προορισμός δεν ήταν μακριά.
Εμείς μετά από μια κουραστική πεζοπορία που διήρκησε τον διπλάσιο από τον αναμενόμενο χρόνο και λίγο πριν χαθεί το τελευταίο φως, φτάσαμε σε ένα ιδιαίτερο πλατό στα 1460 μ. υψόμετρο όπου αντικρίσαμε με ενθουσιασμό την ξύλινη καλύβα που θα ήταν το καταφύγιο μας για την νύχτα. Η θέα μοναδική. Γύρω μας ήμασταν περικυκλωμένοι από μαυρόπευκα, έλατα και οξιές και απέναντι μας η βόρεια ορθοπλαγιά της Γκαμήλας στεκόταν σαν γίγαντας.
Το πρώτο πράγμα που κάναμε αφού μπήκαμε στο καταφύγιο ήταν να ανάψουμε την ξυλόσομπα. Μπορεί να είναι καταφύγιο ανάγκης αλλά έχει πολλά πράγματα που κάνουν την διαμονή σου πιο εύκολη. Ξύλα για την σόμπα, τρόφιμα, σκεύη για μαγείρεμα, μέχρι και αλυσοπρίονο για την κοπή των ξύλων.
Εννοείται οτι φεύγοντας πρέπει το αφήσουμε στην κατάσταση που το βρήκαμε, να αναπληρώσουμε ότι καταναλώσαμε και αν θέλουμε, όπως έκαναν οι προηγούμενοι για εμάς, να αφήσουμε κάτι για τους επόμενους.
Είναι ο άγραφος νόμος των καταφυγίων ανάγκης ώστε το καταφύγιο να παραμένει φιλόξενο και λειτουργικό και να σου προσφέρει μια υπέροχη διαμονή. Αφού αρχίσαμε να ανακτούμε δυνάμεις και θερμοκρασία, το επόμενο που κάναμε ήταν μαγείρεμα στην ξυλόσομπα και η παρασκευή ρακόμελου.
Σιγά σιγά ήρθε η ώρα για να πραγματοποιήσουμε τον δεύτερο σκοπό αυτής της εξόρμησης. Την φωτογραφία. (Ο πρώτος ήταν η πεζοπορία και η διαμονή σ’ αυτό το μοναδικό μέρος.) Αφού ντυθήκαμε καλά και πήραμε τον εξοπλισμό μας βγήκαμε από την καλύβα.
Έξω επικρατούσε μια μαγική ησυχία. Η θερμοκρασία ήταν κάτω από το μηδέν, και ο συνδυασμός του παγωμένου καθαρού αέρα και τις αραιής μυρωδιάς του καμένου ξύλου από την σόμπα ήταν υπέροχη.
Ο ουρανός ήταν ξάστερος με μόνο κάποια περαστικά σύννεφα που έκαναν το πέρασμα τους, και το φεγγάρι άρχισε να ξεπροβάλει πίσω μας φωτίζοντας το τοπίο και τις κορυφές της Τύμφης.
Κατά καιρούς η ομίχλη έκανε την εμφάνιση της καλύπτοντας όλο το τοπίο ή περνώντας ανάμεσα στα δέντρα δίνοντας μια μαγική και μυστηριώδη ατμόσφαιρα.
Το χιόνι υπό το φως τους φεγγαριού λαμπύριζε λες και ήταν ασήμι. Αφού βρήκα το κάδρο μου συνειδητοποίησα ότι ο Σείριος το λαμπρότερο αστέρι βρισκόταν πάνω από την κορυφή της Γκαμήλας. Δεξιά της ο αστερισμός του Ωρίωνα και στην γωνία πάνω δεξιά ο Δίας κάνει αισθητή την παρουσία του ανάμεσα στα σύννεφα.
Τι άλλο θα μπορούσα να ζητήσω?
