Μια βουτιά στα έγκατα της ηπειρωτικής γης: Στο Σπήλαιο της Ανεμότρυπας στα Τζουμέρκα
Ήταν το 1960 όταν η σπουδαία Ελληνίδα σπηλαιολόγος και επίτιμη πρόεδρος της Ελληνικής Σπηλαιολογικής εταιρείας, Άννα Πετροχείλου, θα επισκέπτονταν την περιοχή στα βόρεια Τζουμέρκα.
Ο τότε πρόεδρος της Πράμαντας, έδωσε εντολή σε δύο τολμηρούς νέους, τον Αποστόλη Λάμπρη και το Γιώργο Καρακώστα να διανοίξουν μία σχισμή σ΄ ένα σημείο του εδάφους, από το οποίο έβγαινε δροσερός αέρας, ώστε να διερευνηθεί το εσωτερικό του.
Έρποντας, χωρίς τα βασικά μέσα, κατάφεραν και έφτασαν σ’ ένα ευρύ κοίλωμα και αντίκρυσαν πρώτοι μια απόκοσμη ομορφιά.
Η αρχική αυτή διερεύνηση είχε ως αποτέλεσμα να έρθει στο φως ένα μοναδικής ομορφιάς σπήλαιο που πήρε το όνομα Σπήλαιο της Ανεμότρυπας.
Με το πέρασμα του χρόνου, το σπήλαιο εξερευνήθηκε, μελετήθηκε και από το 2000, ένα τμήμα του είναι πλέον προσβάσιμο στους επισκέπτες.
Το Σπήλαιο της Ανεμότρυπας βρίσκεται τρία χιλιόμετρα νοτιοδυτικά από την Πράμαντα, σε υψόμετρο 900 μέτρων και στο εσωτερικό του ξετυλίγεται η ομορφιά της φύσης μέσα σ’ ένα ονειρικό περιβάλλον.
Έχει τρία επίπεδα και από το εσωτερικό του διέρχεται ο ποταμός, η βοή του οποίου μας συνοδεύει σε μεγάλο τμήμα της διαδρομής μας.
Το υψηλότερο επίπεδο έχει καταρρεύσει και σώζονται μόνο κάποια τμήματά του.
Το μεσαίο, το οποίο είναι και αυτό που αξιοποιήθηκε τουριστικά, έχει μήκος 250 μέτρα. Το τρίτο επίπεδο είναι ουσιαστικά η κοίτη του υπόγειου ποταμού ο οποίος είναι ορατός από το μονοπάτι και δημιουργεί έναν καταρράκτη ύψους δύο μέτρων.
Όλη η ομορφιά που κρύβουν τα έγκατα της γης, μοναδικοί γεωλογικοί σχηματισμοί, θόλοι, λίμνες σε αποχρώσεις του ροζ, του άσπρου και του γκρι, και γεωλογικά «δωμάτια» με ευφάνταστα ονόματα, ξετυλίγονται όσο περιπλανιόμαστε μέσα στο σπήλαιο.
Στην αρχή της διαδρομής, σταλακτίτες, που φτάνουν έως το έδαφος, καθηλώνουν με την έντασή τους και μαρτυρούν την ηλικία του σπηλαίου.
Ο Θάλαμος του Ποταμού, μεγαλειώδης και θορυβώδης βρίσκεται στα αριστερά. Μία σκάλα οδηγεί στη Μεγάλη Σάλα, η οροφή της οποίας είναι στα 6 μέτρα.
Την καθηλωτική αίσθηση συμπληρώνει η γκρι λίμνη.
Η διπλή σκάλα, πίσω από μία σειρά σταλαγμίτες, κρύβει το Θάλαμο της Λευκής Λίμνης. Σχεδόν 52 μέτρα με πολύχρωμους γεωλογικούς σχηματισμούς, δίνουν το όνομα στη Διαδρομή του Πλούτου.
Ο Θάλαμος της Ροζ Λίμνης είναι γεμάτος με κλιμακωτές λιθωματικές λεκάνες, που δέχονται τα τρεχούμενα νερά της λίμνης.
Το χρώμα των πετρωμάτων αντανακλάτε στα νερά και τα χρωματικά παιχνίδια είναι ατελείωτα. Ογκόλιθοι, σταλακτικά στολίδια, πετρώματα γλειμμένα για εκατομμύρια χρόνια από τα νερά, συμπληρώνουν τις εικόνες.
Στο τελευταίο, πολύ κατηφορικό, τμήμα του σπηλαίου η βοή από τη ροή του ποταμού είναι καθηλωτική.
Παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής και ξαναπερνάμε από τα ίδια σημεία.
Το μάτι διαρκώς εγκλωβίζεται σε καινούριες λεπτομέρειες.
Είναι σαν να διαβαίνω σε ένα ακόμη σπήλαιο.
