Όχι, δεν είμαι ΟΡΕΙΒΑΤΗΣ

Αν η ορειβασία ορίζεται σαν χώρος άθλησης, σαν ένα κοσμικό εβδομαδιαίο γεγονός, σαν μηνιαίο προσκύνημα, σαν πεδίο προβολής του πόσο cool είμαι, σαν μόδα της εποχής, σαν ένας τρόπος να σκοτώσω την κυριακάτικη πλήξη μου, σαν ένα χαριτωμένο νυφοπάζαρο, σαν μια υποχρέωση που πρέπει να βγάλω για να αποδείξω την ενεργητικότητά μου, τότε δεν είμαι σίγουρα ορειβάτης.

Πηγαίνω στο βουνό όπως και την θάλασσα για έναν και μόνο λόγο. Αγαπάω την φύση και θέλω να την ζω, να την γνωρίζω , να μαθαίνω και να χαίρομαι όσα μου προσφέρει. Δεν πάω στην θάλασσα μόνο για το κολύμπι και τα πλατσουρισματα. 

Μ αρέσει να την μυρίζω , να την κοιτάω. Θέλω να βλέπω τον ορίζοντα , τον ουρανό, να νοιώθω την άμμο , να βλέπω το σκοτάδι να την τυλίγει,να ακούω τον ήχο το κυμάτων. Το ίδιο θέλω κάθε φορά που δραπετεύω με τους φίλους μου.

Δεν με ενδιαφερουν ο στόχος του ανέβα-κατέβα στην κορυφή….τα ετήσια προσκυνήματα στα ίδια μέρη, το περπάτημα στα ίδια μονοπάτια. 

Ψάχνω το βουνό έξω από τα καθιερωμένα, προσπαθώ να το γνωρίσω από όλες του τις πτυχές, να το ζήσω όλες του τις ώρες, να ακούσω τις ανάσες του, να χαζέψω έκπληκτος την ομορφιά του πρωινού του, να χαθώ στην ομίχλη του, να τρομάξω από τις καταιγίδες του, να μυρίσω την πράσινη ζωή του, να σεβαστώ τις απαγορεύσεις του,.

Δεν το συναγωνίζομαι, προσπαθώ να το κατακτήσω όσο εκείνο μου επιτρέπει κάτι τέτοιο, σαν γυναίκα. Δε θέλω μια ξεπέτα με το βουνό, δεν θέλω να το υποτάξω, δεν το θέλω τρόπαιο. 

Σύντροφο το θέλω που θα με τυλίξει τα βράδια και θα με αποπλανήσει με τους ήχους του, με την εκκωφαντική σιωπή του, με την πολύκοσμη μοναξιά του. 

Τιμώ με ιδρώτα κάθε του πέτρα, κάθε του ανηφοριά.

Νοιώθω φιλοξενούμενος εκεί και έχω τα ίδια και λιγότερα δικαιώματα, από την κάθε σαύρα, τον κάθε μοσχοπόντικα, το κάθε αγρίμι.

Μου λείπει σαν ερωμένη κάθε φορά που κάνω μήνες να το επισκεφτώ.

Δεν υπάρχει κρίση στο βουνό, δεν υπάρχει επικοινωνία με τηλέφωνο, αφήνω την βρωμιά του πολιτισμού μας στο αυτοκίνητο που μας μεταφέρει στην αγκαλιά του.

Μας αλλάζει το βουνό, φέρνει την παρέα πιο κοντά, σου μαθαίνει να σέβεσαι απλά πράγματα, το νερό, τον αέρα τους , τους φίλους που σε συντροφεύουν.

 Αντώνης Συναπιδης