Είναι μια φανταστική οδική διαδρομή που περνά μέσα από δασωμένες περιοχές. Προσπεράσαμε τη διασταύρωση με το δρόμο, στα δεξιά, που οδηγεί στη νέα Ιερά Μονή Αγ. Διονυσίου.
Συνεχίζοντας περάσαμε από τις θέσεις, με τη σειρά: «Σταυρός» με το καταφύγιο «Δημ. Μπουντόλας» (υψ. 938 μ.) → «Διασταύρωση ή Γκορτσιά» (υψ. 1.100 περίπου μέτρα), το σημείο που ξεκινά το μονοπάτι για το καταφύγιο στη θέση «Πετρόστρουγκα» και συνεχίζοντας οδηγεί προς το «Οροπέδιο Μουσών» και τις κορυφές → διασταύρωση με τον ασφαλτόδρομο, στα αριστερά, που οδηγεί προς την παλιά Ι. Μονή Αγίου Διονυσίου → «Πριόνια» (υψ. 1.100 μ.).
Στα 17 χιλιόμετρα διαδρομής, από το Λιτόχωρο, συναντήσαμε πολλές θέσεις «Θέας» και «Αναψυχής».
Φτάνοντας στο parking, στη θέση «Πριόνια», βρήκαμε πολλά αυτοκίνητα επισκεπτών –ορειβατών σταθμευμένα στο περιτριγυρισμένο από πανύψηλες πλαγιές καταπράσινο τοπίο του ορεινού όγκου
Αρχίσαμε να ετοιμαζόμαστε για την απαιτητική και πολύωρη πορεία μας. Ο ουρανός με λιγοστά σύννεφα. Η θερμοκρασία κοντά στους 13 βαθμούς Κελσίου και εμείς να αισθανόμαστε την πρωϊνή ψυχρούλα του υγρού δάσους. Στα σακίδια τα πλέον απαραίτητα. Γεμίσαμε τα παγούρια μας με το κρύο τρεχούμενο νερό της πέτρινης βρύσης και ξεκινήσαμε. Μπήκαμε στο Ευρωπαϊκό μονοπάτι «Ε4» της κλασικής διαδρομής
Από τα «Πριόνια» μέχρι τη θέση «Πηγαδούλι» αντικρίσαμε απερίγραπτες εικόνες στο πέρασμά μας μέσα από ένα μαγευτικό τοπίο. Η πορεία ανηφορική. Το μονοπάτι ποικιλόμορφο, καλά δουλεμένο και με πολύ καλή σήμανση. Είναι περπατημένο από εκατομμύρια πόδια επισκεπτών-ορειβατών και έχει περάσματα μέσα από περιοχές εναλλασσόμενης βλάστησης
Φτάσαμε στη θέση «Πηγαδούλι».Χρειαστήκαμε 40 λεπτά ανηφορικής πορείας, από τα «Πριόνια», για να βρεθούμε στα 1.300 περίπου μέτρα υψόμετρο. Στο σημείο υπάρχει κιόσκι και μία πέτρινη βρύση με κρύο τρεχούμενο νερό. Συναντήσαμε μια παρέα νεαρών παιδιών που ξεκινούσαν, μετά από μια στάση στο κιόσκι, για το ορειβατικό καταφύγιο «Σπήλιος Αγαπητός, Refuge A), που βρίσκεται σε υψόμετρο 2.100
Η διαδρομή μας μέσα στο «Ρέμα Μαυρόλογγος» μαγευτική. Ακολουθούσαμε τα κόκκινα σημάδια του μονοπατιού, που τα παλιά χρόνια χρησίμευε σαν πέρασμα κτηνοτρόφων. Η πορεία μας μέσα στην πυκνή βλάστηση εναλλασσόμενης χλωρίδας. Οξιές, λογής-λογής δένδρα, θάμνοι, πυξάρια κ.α. Τα συναισθήματα ανάμεικτα. Οι εικόνες αμέτρητες, απερίγραπτες. Περάσαμε μέσα από σκοτεινά «τούνελ» που σχημάτιζαν τα δένδρα με τα φυλλώματά τους
Ανηφορίζοντας περάσαμε και από ένα κομμάτι της διαδρομής που ήταν ολότελα σκαμμένο από αγριογούρουνα που είχαν, όπως φαίνεται, επισκεφτεί την περιοχή. Μεγάλη έκταση σκαμμένη και κάποιες πέτρες, μικρές-μεγάλες, έχουν μετακινηθεί.
Μετά από μία απαιτητική ανηφορική πορεία με κρύο και ομίχλη 4 ωρών και 25 λεπτών φτάσαμε στα 2.650 μέτρα υψόμετρο.
Κοντεύαμε στην πρώτη κορυφή, θέλαμε λίγο ακόμη
Φτάσαμε. Τα καταφέραμε. Η πρώτη κορυφή, στα 2.701 μέτρα υψόμετρο, έχει…κατακτηθεί. Οι περισσότεροι την αποκαλούν «Καλόγερο», άλλοι «Καλόγερο 2»
